Redagowanie prac

Wymogi edytorskie - formalne w pracach dyplomowych
Zasady pisania prac dyplomowych

Wymogi edytorskie odnoszą się do aspektów formalnych pracy dyplomowej, takich jak struktura, formatowanie tekstu, sposób cytowania, poprawność językowa oraz liczba stron i wykresów.

Podstawową zasadą, którą należy przestrzegać podczas pisania pracy dyplomowej, jest czytelność i spójność tekstu. Wszystkie elementy pracy powinny być zorganizowane w logiczny sposób, a każdy rozdział powinien mieć spójną strukturę i przejrzysty układ.

Ważnym aspektem pracy dyplomowej jest również poprawne cytowanie źródeł. Należy używać jednego z powszechnie stosowanych systemów cytowania, takich jak APA, MLA, czy Chicago. Wszystkie cytowane źródła powinny być dokładnie opisane w bibliografii, a każdy cytat powinien być poprawnie oznaczony.

Przy pisaniu pracy dyplomowej należy także pamiętać o poprawności językowej. Wszystkie zdania powinny być gramatycznie poprawne, a tekst powinien być spójny pod względem stylistycznym. Należy unikać błędów ortograficznych i interpunkcyjnych, a także stosować odpowiednie słownictwo i zwroty.

Wymogi edytorskie dotyczą również formatowania tekstu. Należy stosować jednolite marginesy, odstępy między wierszami oraz ustalony rozmiar czcionki. Wszystkie ilustracje, wykresy i tabele powinny być dokładnie opisane i oznaczone numerami, a ich źródła powinny być umieszczone w bibliografii.

Ostatecznie, każda praca dyplomowa musi być zgodna z wymaganiami regulaminu na danej uczelni. Należy dokładnie przestudiować regulamin przed rozpoczęciem pisania pracy i przestrzegać wszystkich wymogów.

Zalecenia edytorskie

Podczas pisania pracy dyplomowej, ważne jest, aby dostosować się do zaleceń dotyczących formatowania tekstu, takich jak czcionka, marginesy, interlinia, itp. Wszystkie uczelnie mają swoje własne wymagania dotyczące formatowania prac dyplomowych, więc należy dokładnie zapoznać się z wytycznymi swojej uczelni. Podane poniżej ogólne wytyczne dotyczące formatowania są przydatne, ale zawsze trzeba stosować się do wytycznych danego miejsca nauki.

Wymogi podstawowe

Wymogi edytorskie - formalne w pracach dyplomowych - redagowanie prac

Praca dyplomowa (licencjacka, inżynierska, magisterska) jest przygotowywana przez studenta samodzielnie pod kierunkiem promotora. Temat pracy powinien być związany z kierunkiem kształcenia studenta, a praca podlega recenzji. Praca dyplomowa stanowi przedmiot dyskusji i oceny w trakcie egzaminu dyplomowego.

Przygotowanie pracy dyplomowej licencjackiej i inżynierskiej ma na celu ukształtowanie umiejętności takich jak:

  1. Samodzielnych studiów literaturowych, czyli zdolności do samodzielnego zbierania i analizowania informacji z różnych źródeł w celu zdobycia wiedzy związanej z tematem pracy.

  2. Diagnozowania i oceny problemów, co oznacza zdolność do identyfikacji problemów i ich oceny z punktu widzenia zastosowania praktycznego.

  3. Dostrzegania prawidłowości występujących w obrębie badanych zjawisk, czyli zdolność do rozpoznawania i interpretowania zależności między różnymi czynnikami w celu wykrycia ukrytych wzorców.

  4. Wyciągania właściwych wniosków, czyli zdolność do formułowania logicznych wniosków i zasadniczych ustaleń wynikających z prowadzonych badań.

  5. Czynnego posługiwania się nabytą w czasie studiów wiedzą i wykorzystania jej w zastosowaniu do praktyki, czyli zdolność do stosowania zdobytej wiedzy w praktyce.

  6. Prowadzenia logicznego toku wywodów, czyli zdolność do przedstawiania swoich myśli w sposób spójny i logiczny.

  7. Samodzielnego rozwiązywania określonych zadań diagnostycznych lub projektowych, co oznacza zdolność do samodzielnego projektowania, planowania i rozwiązywania problemów.

  8. Przygotowywanie prac pisemnych: Praca dyplomowa wymaga napisania obszernego tekstu, co wymaga umiejętności korzystania z podstawowych narzędzi badawczych oraz poprawnego formatowania i redagowania tekstu.

  9. Posługiwanie się jasnym i precyzyjnym językiem: Praca dyplomowa powinna być napisana w sposób zrozumiały dla czytelnika, co wymaga umiejętności posługiwania się jasnym i precyzyjnym językiem oraz poprawnej interpunkcji.

Przygotowanie pracy dyplomowej magisterskiej jest istotnym elementem kształtowania umiejętności przyszłych absolwentów. Praca ta wymaga rozwinięcia szeregu umiejętności, takich jak:

  1. Oceny dorobku teoretycznego: Przygotowanie pracy dyplomowej wymaga znajomości dorobku teoretycznego w danej dziedzinie oraz umiejętności jego oceny.

  2. Samodzielnego poszukiwania materiałów źródłowych: Praca dyplomowa wymaga poszukiwania informacji w literaturze naukowej, raportach i materiałach statystycznych, co wymaga samodzielności i umiejętności selekcji informacji.

  3. Diagnozowania i oceny problemów: Praca dyplomowa wymaga identyfikowania problemów w danej dziedzinie i oceny ich rozwiązania w oparciu o istniejącą literaturę naukową.

  4. Projektowania nowych rozwiązań: Praca dyplomowa wymaga projektowania nowych rozwiązań lub modyfikacji istniejących, co wymaga kreatywności i innowacyjności.

  5. Stosowania warsztatu badawczego: Praca dyplomowa wymaga stosowania metod pracy naukowej oraz umiejętności analizy i interpretacji wyników badań.

  6. Identifikacji i analizowania obserwowanych zjawisk: Praca dyplomowa wymaga umiejętności obserwacji i analizy zjawisk w danej dziedzinie, a także krytycznej oceny wyników badań.

  7. Czynnego posługiwania się nabytą wiedzą: Praca dyplomowa wymaga wykorzystania nabytej wiedzy w praktyce oraz poprawnego wnioskowania teoretycznego.

  8. Prowadzenia logicznego toku wywodów: Praca dyplomowa powinna mieć spójną strukturę i logiczny tok myślenia, aby czytelnik mógł łatwo zrozumieć przedstawione zagadnienia i wnioski.

  9. Posługiwania się jasnym i precyzyjnym językiem: Praca dyplomowa powinna być napisana w sposób zrozumiały dla czytelnika, co wymaga umiejętności posługiwania się jasnym i precyzyjnym językiem oraz poprawnej interpunkcji.

Wymogi ogólne pracy

Oto ogólne wymagania dotyczące pisania prac dyplomowych:

  1. Format papieru to A4.
  2. Czcionka używana w pracy powinna być Times New Roman.
  3. Wielkość czcionki podstawowej to 12 punktów.
  4. Odległość między wierszami powinna wynosić 1,5 punktu.
  5. Marginesy powinny być ustawione na lewy: 3,5 cm, a górny, dolny i prawy: 2,5 cm. W przypadku pracy drukowanej dwustronnie, marginesy powinny być lustrzanym odbiciem.
  6. Tekst w pracy musi być wyrównany do obu marginesów (justowanie tekstu).
  7. Każdy wers powinien być podzielony na akapity. Wersy powinny zawierać co najmniej trzy lub cztery zdania.
  8. Praca powinna być drukowana dwustronnie i związana w twardej oprawie.
  9. Wszystkie strony pracy powinny być numerowane. Numeracja stron powinna znajdować się w stopce. Numeracja stron parzystych powinna być wyrównana do lewej strony, a nieparzystych do prawej. Czcionka używana do numeracji stron powinna być Times New Roman o rozmiarze 12 punktów. Pierwsza strona pracy (tytułowa) nie powinna być numerowana. Numerowanie stron powinno rozpocząć się od spisu treści (strona 3).
  10. Każdy kolejny rozdział (i inna część pracy równa rozdziałowi, np. wstęp i zakończenie) powinien zaczynać się od nowej strony. Zachowaj zasadę, że spis treści, wstęp, rozdział I, zakończenie i bibliografia powinny zaczynać się na stronach nieparzystych.
  11. Zalecana objętość pracy licencjackiej to 45-60 stron, a pracy magisterskiej to 70-90 stron.
  12. Tytuły podrozdziałów powinny być napisane pogrubioną czcionką o wielkości 12 pkt.
  13. Tytuły rozdziałów powinny być napisane wersalikami, pogrubioną czcionką o rozmiarze 14 pkt.
  14. Nie należy stawiać kropek na końcu tytułów rozdziałów i podrozdziałów.
  15. W egzemplarzu przeznaczonym do akt powinno się umieścić oświadczenie studenta o samodzielnym napisaniu pracy.

Wymogi formalne pracy

Oto opis poszczególnych elementów, które powinny znajdować się w pracy:

  1. Strona tytułowa – to pierwsza strona pracy, na której powinien znaleźć się tytuł pracy, imię i nazwisko autora, nazwa uczelni, wydział, kierunek studiów, data i miejsce obrony pracy.

  2. Spis treści – to lista numerowana wszystkich rozdziałów i podrozdziałów w pracy wraz z numerami stron, która znajduje się zaraz po stronie tytułowej. Dzięki temu czytelnik może szybko znaleźć interesujące go miejsce w pracy.

  3. Wstęp – to część, w której autor pracy przedstawia ogólne tło badanego problemu, wyjaśnia, dlaczego wybrał ten temat i określa cele oraz zakres pracy. W wstępie powinny się również znaleźć informacje o metodach badawczych, które zostały wykorzystane w pracy, a także ogólne informacje o zawartości poszczególnych rozdziałów pracy i podstawy źródłowe.

  4. Rozdziały – to zasadnicza część pracy, która zawiera podział na rozdziały i podrozdziały, w których autor prezentuje wyniki swoich badań i prezentuje argumenty na poparcie swojego stanowiska. W obrębie każdego rozdziału i podrozdziału powinna być zastosowana numeracja (np. 1.1, 1.2, 1.2.1 itd.).

  5. Metodyka – to część pracy, w której autor opisuje metody badawcze, jakie zastosował w swoich badaniach. W tej części powinny znaleźć się informacje na temat sposobu przeprowadzenia badań, doboru próby badawczej, analizy danych i innych aspektów dotyczących metodologii badań.

  6. Wyniki – to część, w której autor przedstawia wyniki swoich badań, analizy danych i wnioski wynikające z tych badań. To ważna część pracy, w której autor prezentuje swoją wiedzę i wnioski na temat badanego problemu.

  7. Dyskusja (wnioski) – to część, w której autor dokonuje podsumowania swoich wyników i wniosków wynikających z badań. W tej części pracy autor powinien również porównać swoje wyniki z wynikami innych badaczy i przedstawić swoje wnioski na temat badanego problemu.

  8. Zakończenie – to część, w której autor wskazuje syntetyczne wnioski wynikające z pracy, ewentualnie zasygnalizować możliwości przyszłościowych rozwiązań, ustosunkować się do postawionego problemu badawczego oraz postawionych hipotez badawczych.

  9. Bibliografia – lista wykorzystanych źródeł, podana w kolejności alfabetycznej lub chronologicznej.

  10. Załączniki – opcjonalna część pracy, w której autor może zamieścić dodatkowe materiały, np. wykresy, tabele, mapy, zdjęcia, ankiety, wyniki badań itp.

Wykaz bibliografii powinien być uszeregowany alfabetycznie i zawierać informacje zgodne z wymogami opisu bibliograficznego. W przypadku prac, w których powołano się na wiele źródeł, można bibliografię podzielić na kilka podrozdziałów, takich jak wydawnictwa zwarte, artykuły w wydawnictwach zwartych, artykuły w wydawnictwach ciągłych, netografia, wykaz wykorzystanych dokumentów oraz inny, jeśli jest to potrzebne. W wykazie wykorzystanych aktów prawnych należy umieścić informacje o nazwie aktu, dacie jego powstania oraz miejscu publikacji lub adnotacji „niepublikowany”.

Wymogi edytorskie w pracy

Zgodnie z zasadami edytorsko-redakcyjnymi, akapity w pracy naukowej powinny być wyrównane zgodnie z określonym stylem, który może być ustalony przez uczelnię lub wydawnictwo naukowe. Zazwyczaj stosuje się wcięcia o stałej wielkości (np. 1,25 cm) dla każdego akapitu, co ułatwia czytanie i uporządkowanie tekstu. Nie powinno się używać spacji ani tabulatorów do wyrównywania tekstu, ponieważ utrudnia to jego edycję i może prowadzić do nieprawidłowego wyświetlania się tekstu na różnych urządzeniach. Warto zwrócić uwagę na to, aby nie pozostawiać pojedynczych liter na końcu wiersza, ponieważ jest to trudne do odczytania i może utrudniać czytanie tekstu.

Odstępy między wyrazami powinny zawsze wynosić 1 spację, a korzystanie z funkcji „Pokaż wszystko” może pomóc w ich ustawianiu. Widoczność znaków specjalnych, takich jak symbol „¶”, może ułatwić kontrolowanie formatowania tekstu i poprawianie ewentualnych błędów. Jest to szczególnie ważne przy tworzeniu dokumentów, które będą drukowane lub udostępniane w formacie elektronicznym, ponieważ poprawne ułożenie tekstu ułatwia jego czytanie i zrozumienie.

W języku polskim stosuje się kilka zasad odnośnie stosowania spacji w tekście, o których warto pamiętać. Są to m.in.:

  • Nie umieszcza się spacji przed kropką, przecinkiem, dwukropkiem, średnikiem, nawiasem zamykającym, cudzysłowem zamykającym, odsyłaczem do przypisu czy znakiem procentu.
  • Nie umieszcza się spacji po nawiasie otwierającym ani po cudzysłowie otwierającym.
  • Nie umieszcza się spacji między inicjałami imion.
  • Nie stosuje się spacji do ustalenia odległości między wyrazami lub danymi w kolumnach tekstu. Do tego celu służą tabulatory lub tabele z niewidocznymi liniami siatki.

Przestrzeganie tych zasad nie tylko poprawia czytelność tekstu, ale także pozwala na zachowanie jednolitego stylu i profesjonalnego wyglądu dokumentu.

W języku polskim stosuje się nawiasy okrągłe (), kwadratowe [] lub klamrowe {} do wyrażania kolejności działań lub grupowania elementów w tekście. Nie stosuje się natomiast ukośników / w funkcji nawiasów.

Co do cudzysłowów, to w języku polskim stosuje się cudzysłów „drukarski”, który jest wyżej umieszczony niż cudzysłów ” anglojęzyczny. W tekście w innych językach stosuje się odpowiednie cudzysłowy właściwe dla danego języka, np. ” w języku angielskim czy «» w języku francuskim. Należy także unikać stosowania znaku ” zwykle powstającego przy kopiowaniu i wklejaniu skanowanego tekstu, gdyż może to wprowadzać błędy i utrudniać czytanie.

Cytat w cytacie oznacza się cudzysłowem «francuskim». Cudzysłów francuski można wstawić z tabeli znaków lub stosować oddzielny akapit o mniejszym stopniu pisma. W tekstach pisanych w językach obcych, cytat w cytacie oznacza się w sposób właściwy temu językowi.

Nie należy zastępować cudzysłowu francuskiego podwójnym znakiem < i >, a apostrofu znakiem prim (’). Apostrof należy zastąpić znakiem ’, który można znaleźć w większości edytorów tekstu.

W przypadku tekstu obcojęzycznego należy zachować poprawną pisownię i używać odpowiednich znaków diakrytycznych, takich jak à, á, â, ã, ä, czy też ich odpowiedniki w innych językach. Nie wolno zastępować takich znaków apostrofem ’ ani primem ` dodanym przed lub po literze, ponieważ to wprowadza błędy i utrudnia czytanie tekstu.

Używanie poprawnych znaków diakrytycznych jest szczególnie ważne w językach, w których te znaki wpływają na znaczenie słowa lub wyrazu, np. w języku francuskim czy hiszpańskim. Jednocześnie warto pamiętać, że niektóre systemy lub urządzenia mogą nie obsługiwać wszystkich znaków diakrytycznych, dlatego w takich przypadkach warto znaleźć alternatywny sposób na przedstawienie tych liter.

To prawda, odmianę pochyłą (kursywą) stosuje się w różnych kontekstach, w tym:

  • Tytuły dzieł drukowanych, np. „Wesele” czy „Opowieści z Narnii”.
  • Wtrącenia obcojęzyczne, takie jak „ad hoc”, „a priori” czy „pro bono”.
  • Łacińskie terminy medyczne, np. „homo sapiens” czy „corpus callosum”.
  • Łacińskie nazwy systematyczne, np. „Canis lupus” czy „Felis catus”.
  • Włoskie terminy muzyczne, np. „allegro” czy „forte”.
  • Nazwy własne aktów prawnych, np. „Konstytucja RP” czy „Kodeks cywilny”.

Nie stosuje się natomiast kursywy do oznaczenia cytatów. Zamiast tego stosuje się cudzysłów lub w niektórych przypadkach – apostrof.

Odmiana prostą z zastosowaniem cudzysłowu jest jednym ze sposobów zapisywania tytułów i stosuje się ją w przypadku tytułów krótkich, takich jak tytuły artykułów, opowiadań, piosenek, nazw sklepów, itp. Odmiana ta polega na umieszczeniu tytułu w cudzysłowie, bez żadnych dodatkowych zmian. Przykładowo, tytuł artykułu „Wpływ zmian klimatycznych na rolnictwo” zapisujemy z cudzysłowem.

W odmianie prostą z zastosowaniem cudzysłowu zapisuje się także niepublikowane prace doktorskie, magisterskie i licencjackie oraz tytuły czasopism i gazet. W tym przypadku tytuł publikacji lub periodyku zapisuje się w cudzysłowie, a jeśli w nazwie występują już cudzysłowy, to stosuje się zwykłe apostrofy. Na przykład: „Zasady pisania prac naukowych” – tytuł niepublikowanej pracy magisterskiej.

Partie tekstu można wyróżniać różnymi sposobami, w zależności od preferencji autora i norm obowiązujących w danym języku lub branży. Najczęściej stosowanymi rodzajami wyróżnień są:

  • Pogrubienie – stosowane, aby zaznaczyć ważne fragmenty tekstu, np. nagłówki, tytuły rozdziałów, wyrazy kluczowe, itp.
  • Pochylenie – stosowane, aby zaznaczyć terminy obcojęzyczne, tytuły dzieł, cytaty, itp.
  • Rozstrzelenie – stosowane, aby poprawić czytelność tekstu poprzez odstępy między wyrazami, akapitami lub linijkami.

Nie stosuje się natomiast wyróżnień poprzez podkreślenie, ponieważ w dzisiejszych czasach jest to już raczej przestarzała forma. Ważne jest również, aby unikać łączenia kilku rodzajów wyróżnień, ponieważ może to utrudnić czytanie i zrozumienie tekstu.

Należy pamiętać, że wyróżnienia powinny być stosowane jednolicie i konsekwentnie w obrębie danej pracy, aby nie wprowadzać czytelników w błąd. W tekstach pisanych w językach obcych wyróżnienia oznacza się w sposób właściwy temu językowi, np. pochylenie lub pogrubienie w języku angielskim czy niemieckim może mieć inne znaczenie niż w języku polskim.

Poprawny podział tekstu na akapity i podakapity, a także właściwe oznaczenie i hierarchizowanie podtytułów są bardzo ważne dla czytelności i przejrzystości tekstu.

W tekście należy zwracać uwagę na logiczną poprawność wewnętrznego podziału, czyli na to, czy podział na akapity i podakapity jest właściwy i czy nie powoduje to rozproszenia tematu. Ponadto, należy zachować właściwą hierarchię podtytułów, zwłaszcza przy ich układach wielostopniowych, tak aby każdy kolejny poziom podtytułów odnosił się bezpośrednio do tytułu głównego.

Podczas stosowania list numerowanych lub wypunktowań, ważne jest zachowanie logicznej poprawności i konsekwencji. W przypadku list wielostopniowych, warto zadbać o to, aby kolejne poziomy były odpowiednio zagnieżdżone, tak aby czytelnie wskazywać hierarchię informacji.

Nie zaleca się stosowania automatycznych wypunktowań, ponieważ w niektórych przypadkach mogą one spowodować niewłaściwe formatowanie tekstu, np. gdy występują problemy z kolejnością lub wyrównaniem elementów listy.

Jako znak punktora w listach dopuszcza się półpauzę (–) lub pauzę (—). Nie zaleca się stosowania kropek, kwadratów, gwiazdek i innych znaków graficznych, ponieważ mogą one wprowadzać zamieszanie w tekście i utrudniać jego czytanie.

Dla liczb o długości większej niż cztery cyfry, z wyjątkiem specjalnych numerów, stosuje się grupowanie po trzy cyfry, co pozwala na łatwiejsze odczytywanie i porównywanie dużych wartości. Przykłady takiego grupowania to: 1 234 i 1 234 567.

Grupowanie liczb dłuższych niż czterocyfrowe po trzy cyfry jest powszechne i ma na celu ułatwienie odczytywania i porównywania dużych wartości. Jest to praktyka stosowana w wielu krajach, również w celu poprawienia czytelności kodów pocztowych i numerów telefonów. Jednak należy pamiętać, że istnieją pewne wyjątki od tej reguły, takie jak numery katalogowe i inne specjalne numery.

Symbole matematyczne, które są używane w tekście, powinny być oddzielone spacjami, na przykład „a równa się 12”.

Nie należy używać dywizu (-) ani półpauzy (–) zamiast symbolu minusa (−). W przypadku niepewności co do właściwego znaku, zaleca się używanie znaku równości. Symbol minusa powinien zawsze znajdować się pośrodku (np. a = −1), w przeciwieństwie do dywizu (a = -1) i półpauzy (a = –1).

W tekście matematycznym nie powinno się zmieniać rozmiaru czcionki w zależności od kontekstu. Tak samo nie należy zmieniać odstępów między znakami z wyjątkiem sytuacji, gdy konieczne jest rozstrzelenie. W tym przypadku, rozstrzelenie powinno być stosowane tylko w wyjątkowych sytuacjach, aby poprawić czytelność tekstu.

Nie należy stosować podwyższania lub obniżania tekstu w celu oznaczenia indeksu górnego lub dolnego (np. powinno się używać zapisu a2, a nie a^2 lub a_2).

W zapisie godzin w języku polskim, standardowo stosuje się indeks górny (np. 1030) zamiast notacji dziesiętnej z separatorem kropkowym (np. 10.30), chyba że w tekście stosowany jest inny standard. Indeks górny jest bardziej powszechny i uznawany za bardziej formalny sposób zapisu godzin. Jednakże, w niektórych kontekstach (np. w nieformalnych wiadomościach tekstowych) notacja dziesiętna z separatorem kropkowym jest również używana. W każdym przypadku ważne jest, aby sposób zapisu godzin był spójny w obrębie danego tekstu lub dokumentu.

Oowiązują następujące zasady, dotyczące używania dywizu, półpauzy i pauzy:

  • Dywiz (-) używamy jako łącznik, np. w wyrażeniach typu „polsko-rosyjski”. Nigdy nie używamy go samodzielnie.
  • Półpauzę (–) bez spacji używamy w wyrażeniach typu „od–do”, np. „1939–1945”, „s. 14–18”.
  • Półpauzę (–) ze spacją używamy w funkcji myślnika.
  • Pauzę (—) używamy w wypunktowaniach, szczególnie przy wypunktowaniach wielostopniowych. W niektórych przypadkach możemy zamiast niej użyć półpauzy.

W tekście pracy powinnyśmy używać poprawnego formatu zapisu dat, czyli „1 grudnia 2011 r.” lub „1.12.2011 r.”. Nie powinnyśmy stosować błędnych form zapisu, takich jak „01 grudnia 2011 r.” czy „2011r.”, ani pisać dat w układzie odwrotnym, np. „2011.12.1”. Ważne jest, aby konsekwentnie używać skrótu „r.” po dacie oraz jednolitego formatu roczników, np. „2011 r.” zamiast „2011 rok” lub „rok 2011”.

Przypisy

Zgodnie z wymaganiami, dokument musi mieć automatyczne wstawianie przypisów, których czcionka powinna być Times New Roman o rozmiarze 10 punktów, a odstęp między liniami powinien wynosić 1,0. Przypisy muszą być numerowane ciągle w obrębie całego dokumentu, a do ich oznaczania nie wolno używać znaków niestandardowych, z wyjątkiem gwiazdki, którą można zastosować w uzasadnionych przypadkach, takich jak informacje o autorze artykułu w pracy zbiorowej.

W tekście głównym odsyłacz do przypisu należy stawiać przed wszystkimi znakami interpunkcyjnymi, z wyjątkiem cudzysłowu, znaku zapytania i nawiasu. Tu odsyłacz stawia się w zależności od kontekstu. Na przykład, poprawne umiejscowienie odsyłacza w zdaniu: „Tadeusz Kościuszko był polskim bohaterem narodowym”1. Natomiast w przypadku zdania „Czy masz czas na kawę?”2 odsyłacz powinien znajdować się za znakiem zapytania.

Należy również pamiętać, że przypisów do przypisów nie należy tworzyć, aby uniknąć chaosu i utrudnień w czytaniu dokumentu.

Natomiast w przypadku tabel, przypisów nie należy wstawiać automatycznie, ponieważ muszą one być umieszczone bezpośrednio pod tabelą i dlatego należy wpisać je ręcznie. Na przykład, jeśli w dokumencie znajduje się tabela z danymi, a istnieje potrzeba dodania wyjaśnienia lub informacji na temat tych danych, przypis do tabeli musi być napisany ręcznie i umieszczony bezpośrednio pod tabelą.

Zasady opisu bibliograficznego

Wydawnictwa zwarte:

Zgodnie z zasadami przygotowywania wydawnictw zwarte, należy podać inicjał imienia i nazwisko autora lub inicjały imion i nazwiska autorów, oddzielone od siebie przecinkami. W przypadku, gdy jest więcej niż trzech autorów, należy ograniczyć się do podania pierwszych trzech, zastępując nazwiska pozostałych formułą „i in.”.

W tekście przypisu, należy najpierw podać inicjał imienia, a następnie nazwisko autora, np. J. Kowalski. W bibliografii, z kolei, należy najpierw podać nazwisko, a następnie inicjał imienia, np. Kowalski J.

Należy podać tytuł dzieła, a jeśli występuje, także podtytuł, oddzielony od tytułu kropką i z zastosowaniem pochyłej odmiany pisma (kursywy).

W przypadku dzieła zbiorowego, należy podać inicjał imienia i nazwisko redaktora naukowego, poprzedzone skrótem (oprac.) lub (red.). W tym przypadku zawsze najpierw podajemy inicjał imienia, a następnie nazwisko redaktora – niezależnie od tego, czy sporządzamy przypis, czy bibliografię.

Części wydawnicze, takie jak tomy lub części, powinny być podane cyframi arabskimi, np. t. 2, cz. 4.

Adres wydawniczy, czyli miejsce i rok wydania, powinny zostać podane. W przypadku braku roku wydania lub miejsca, należy użyć odpowiednich skrótów w nawiasach kwadratowych: [b.r.w.] (brak roku wydania), [b.m.w.] (brak miejsca), [b.m.r.w.] (brak miejsca i roku).

W przypadku cytowania fragmentu z pozycji, należy podać numer strony. Natomiast, jeśli chcemy się odwołać do konkretnej pozycji, ale jej nie cytować, należy użyć skrótów: zob. lub por.

Oto kilka przykładów:

Przypis:

  • J. Conrad, Lord Jim, Kraków 1992, s. 56.
  • Por. M. Bauman, Globalizacja. I co z tego dla ludzi wynika?, Warszawa 2000, s. 34-36.
  • Zob. J. Łukasiewicz, Zarys logiki, Warszawa 2008, s. 79.

Bibliografia:

  • Conrad J., Lord Jim, Kraków 1992.
  • Bauman M., Globalizacja. I co z tego dla ludzi wynika?, Warszawa 2000.
  • Łukasiewicz J., Zarys logiki, Warszawa 2008.

Artykuły w wydawnictwach zwartych:

W przypadku artykułów w wydawnictwach zwartych, należy podać inicjał imienia i nazwisko autora lub autorów oddzielone przecinkami, a następnie tytuł publikacji z zastosowaniem kursywy, który kończy się przecinkiem. Następnie należy użyć formuły [w:], po której podajemy tytuł wydawnictwa zwartego również z zastosowaniem kursywy.

Jeśli istnieje redaktor naukowy, należy podać jego inicjał imienia i nazwisko poprzedzone skrótem (oprac.) lub (red.). Części wydawnicze powinny być podane cyframi arabskimi, np. t. 2, cz. 4. Na końcu należy podać adres wydawniczy, który składa się z miejsca i roku wydania, a w razie ich braku, można użyć skrótów w nawiasach kwadratowych, takich jak [b.r.w.] (brak roku wydania), [b.m.w.] (brak miejsca), [b.m.r.w.] (brak miejsca i roku).

W przypadku cytowania pozycji w tekście, należy podać numer strony w przypisie, a jeśli odwołujemy się do pozycji bez cytowania, należy użyć skrótów takich jak zob. lub por. przed opisem pozycji.

Oto kilka innych przykładów:

Przypis:

  • Kowalski, J., Nowak, A., Wpływ kultury popularnej na rozwój kultury masowej, [w:] Kultura masowa w XXI wieku, (red.) M. Kowalczyk, Warszawa 2010, s. 75.
  • Szymański, P., Malarstwo nowoczesne a tradycja artystyczna, [w:] Współczesne problemy sztuki, (oprac.) K. Nowak, Kraków 2005, t. 2, s. 112-128.
  • Duda, M., Koncepcja wolności w filozofii politycznej Jana Pawła II, [w:] Filozofia polityczna Jana Pawła II, (red.) A. Nowak, Warszawa 2012, s. 87-102.

Bibliografia:

  • Kowalski, J., Nowak, A., Wpływ kultury popularnej na rozwój kultury masowej, [w:] Kultura masowa w XXI wieku, (red.) M. Kowalczyk, Warszawa 2010.
  • Szymański, P., Malarstwo nowoczesne a tradycja artystyczna, [w:] Współczesne problemy sztuki, (oprac.) K. Nowak, Kraków 2005, t. 2.
  • Duda, M., Koncepcja wolności w filozofii politycznej Jana Pawła II, [w:] Filozofia polityczna Jana Pawła II, (red.) A. Nowak, Warszawa 2012.

Artykuły w wydawnictwach ciągłych (prace zamieszczona w czasopiśmie):

Artykuły opublikowane w czasopismach naukowych są cytowane według określonego standardu. W tym formacie, należy podać inicjał imienia i nazwisko autora artykułu, tytuł artykułu umieszczony w kursywie, tytuł czasopisma ujęty w cudzysłów, rok wydania oraz numer tomu, numeru lub zeszytu w obrębie rocznika. Przykładowo, jeśli chodzi o format, pełne zdanie mogłoby wyglądać następująco: „W artykule pt. 'Rola białek w procesie syntezy i degradacji kwasów nukleinowych’ opublikowanym w czasopiśmie „Biotechnologia” w 2021 roku, w tomie 38, numerze 2, autor Jan Kowalski przedstawił swoje badania na temat funkcjonowania białek w procesach związanych z kwasami nukleinowymi”.

Oto kilka przykładów:

Przykład 1. Przypis: A. Kowalski, Wpływ ćwiczeń fizycznych na zdrowie seniorów, „Gerontologia Polska” 2022, t. 30, nr 2, s. 45.

Bibliografia: Kowalski A., Wpływ ćwiczeń fizycznych na zdrowie seniorów, „Gerontologia Polska” 2022, t. 30, nr 2.

Przykład 2. Przypis: B. Nowak, Technologie informacyjne w procesie nauczania języków obcych, „Glotodydaktyka” 2019, nr 3, s. 87-98.

Bibliografia: Nowak B., Technologie informacyjne w procesie nauczania języków obcych, „Glotodydaktyka” 2019, nr 3.

Przykład 3. Przypis: K. Czajkowski, Badania nad sztucznymi sieciami neuronowymi, „Informatyka Teoretyczna i Stosowana” 2020, t. 22, nr 2, s. 33-46.

Bibliografia: Czajkowski K., Badania nad sztucznymi sieciami neuronowymi, „Informatyka Teoretyczna i Stosowana” 2020, t. 22, nr 2.

Prace zamieszczonych w rocznikach:

Aby poprawnie przytoczyć pracę zamieszczoną w rocznikach, należy postępować zgodnie z poniższymi zasadami:

  • W przypadku artykułu opublikowanego w roczniku należy podać inicjał imienia i nazwisko autora artykułu.
  • Następnie należy podać tytuł artykułu, używając kursywy.
  • Kolejnym elementem jest tytuł rocznika, który należy umieścić w cudzysłowie.
  • W dalszej kolejności należy podać kolejną liczbę tomu, numer lub zeszytu w obrębie danego rocznika, wykorzystując numerację rzymską.
  • Jeśli artykuł został opublikowany w ramach pracy zbiorowej, należy podać inicjał i nazwisko redaktora, poprzedzone skrótem „red.”
  • Na końcu należy podać miejsce i rok wydania.

Oto kilka innych przykładów dla prac zamieszczonych w rocznikach:

  • jako przypis: A. Kowalczyk, Przemiany w życiu wiejskim w Polsce po 1989 roku, „Wieś i Rolnictwo”, t. 150, nr 1, (red.) T. Kowalski, Warszawa 2010, s. 12-13. J. Nowak, Koncepcje kultury w filozofii niemieckiej, „Roczniki Filozoficzne”, t. 65, nr 3, (red.) K. Wojcik, Kraków 2017, s. 87-99.
  • jako bibliografia: Nowak J., Koncepcje kultury w filozofii niemieckiej, „Roczniki Filozoficzne”, t. 65, nr 3, (red.) K. Wojcik, Kraków 2017. Kowalczyk A., Przemiany w życiu wiejskim w Polsce po 1989 roku, „Wieś i Rolnictwo”, t. 150, nr 1, (red.) T. Kowalski, Warszawa 2010.

Materiały niepublikowane:

a. archiwalia:
Materiały niepublikowane, takie jak archiwalia, powinny być cytowane w określonym standardzie, aby umożliwić łatwe zlokalizowanie i odnalezienie źródła. W przypadku archiwaliów, powinno się podać nazwę dokumentu, twórcę, miejsce i datę powstania, nazwę miejsca przechowywania (archiwum) oraz sygnaturę akt. Przykładowo, jeśli chodzi o format, pełne zdanie mogłoby wyglądać następująco: „W archiwach Państwowego Instytutu Historii Sztuki w Warszawie znajduje się dokument pt. 'Katalog dzieł sztuki w pałacu Wilanowskim’, który został opracowany przez Jana Kowalskiego w 1956 roku. Sygnatura akt to WI/P/2020/03/14/45”.

Przykład:
Sprawozdanie finansowe spółki akcyjnej XYZ za rok 2021, Warszawa 31.12.2021 r., Krajowy Rejestr Sądowy, sygn. KRS 123456.

b. maszynopisy/rękopisy:
W przypadku materiałów niepublikowanych, takich jak maszynopisy lub rękopisy, należy w cytacie podać inicjał imienia i nazwisko autora, informację o technice wykonania (maszynopis/rękopis), charakter pracy (np. praca magisterska), a w przypadku pracy magisterskiej i doktorskiej – inicjał imienia i nazwisko promotora. Należy także podać nazwę instytucji, w której praca została wykonana lub gdzie się znajduje, miejsce i rok napisania.

Przykład:
J. Kowalski, „Wpływ promieniowania UV na wzrost i rozwój roślin” (rozprawa doktorska napisana pod kierunkiem prof. A. Nowaka), Uniwersytet Warszawski, Warszawa 2005.

c. wywiady:
O ile chodzi o materiały niepublikowane – wywiady, to w celu ich właściwego opisania należy podać kilka istotnych informacji. Po pierwsze, konieczne jest podanie imienia i nazwiska osoby, z którą przeprowadzono wywiad. Jest to istotne ze względu na fakt, że umożliwia to jednoznaczne zidentyfikowanie rozmówcy oraz uwiarygodnienie źródła informacji. Po drugie, należy podać miejsce, w którym odbył się wywiad, a także datę jego realizacji. Te informacje umożliwią łatwiejsze zrozumienie kontekstu rozmowy oraz pomogą w ewentualnej weryfikacji i potwierdzeniu zawartych w wywiadzie informacji.

Przykład:
Wywiad z Anną Nowak, Warszawa, 1.11.2021 r. W trakcie rozmowy poruszono kwestie związane z jej doświadczeniem zawodowym oraz planami na przyszłość. Rozmowa odbyła się w jej biurze przy ulicy Marszałkowskiej.

d. korespondencja:
Jeśli chodzi o materiały niepublikowane, w tym korespondencję, aby właściwie opisać takie dokumenty, należy uwzględnić kilka ważnych informacji. Po pierwsze, w przypadku listów, konieczne jest podanie imienia i nazwiska autora-nadawcy oraz imienia i nazwiska odbiorcy. Te informacje umożliwią jednoznaczne zidentyfikowanie stron rozmowy oraz uwiarygodnią źródło informacji. Po drugie, należy podać miejsce i datę napisania listu. Te informacje umożliwią lepsze zrozumienie kontekstu korespondencji oraz pomogą w ewentualnej weryfikacji i potwierdzeniu zawartych w liście informacji.

Przykład:
Lista zakupów dla Piotra Nowaka, Warszawa 3.10.2022 r.

e. strona www:
Aby właściwie opisać materiały niepublikowane w formie adresów stron internetowych, należy uwzględnić kilka ważnych informacji. Przede wszystkim, należy podać adres strony wraz ze słowami „źródło:”, aby wskazać, że jest to źródło informacji. Następnie, należy podać datę dostępu do strony internetowej, aby zaznaczyć moment, w którym informacje te były dostępne.
Przykład przypisu:
5Źródło: Szkolenia w fabryce Della w Irlandii, www.xxxx.szkole-asd_w_irlandii z dnia 5.11.2007 r.

Akty prawne:

W pracy naukowej lub w innych sytuacjach, w których odwołujemy się do aktów prawnych, zaleca się hierarchizowanie tych aktów. W hierarchii aktów normatywnych najważniejsze miejsce zajmuje Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej, ponieważ jest to najwyższy akt prawny w kraju. Na drugim miejscu są ustawy, a następnie akty wykonawcze, w tym rozporządzenia i zarządzenia. Niżej w hierarchii znajdują się akty normatywne wydawane przez organy samorządu terytorialnego oraz wojewodów.

W zapisie bibliograficznym, akty prawne powinny być porządkowane alfabetycznie według ich nazw oraz rosnąco według dat ich powstania. Dzięki temu, łatwiej jest znaleźć konkretne akty prawne i przeglądać je w uporządkowany sposób.

Dokumenty elektroniczne:
W sytuacji, gdy odwołujemy się do dokumentów elektronicznych, zaleca się wzięcie pod uwagę kilku kwestii. Jedną z nich jest zamieszczenie informacji o nośniku w przypadku, gdy dokument elektroniczny znajduje się na dysku optycznym. Oznacza to, że powinniśmy umieścić informację o nośniku w opisie takiego dokumentu, aby osoby, które będą z niego korzystać wiedziały, na jakim dokładnie nośniku ten dokument jest przechowywany. Dzięki temu, będzie można uniknąć pomyłek przy próbie odczytu dokumentu z innego nośnika, co z kolei pozwoli na zachowanie poprawności informacji zawartych w dokumencie elektronicznym.

Dokumenty normalizacyjne:
W przypadku, gdy w pracy naukowej lub innej publikacji odwołujemy się do dokumentów normalizacyjnych, warto przestrzegać określonych zasad. Zaleca się, aby podać numer normy oraz jej symbol, a następnie rok wydania oraz jej nazwę. Formatowanie takiego zapisu powinno wyglądać w następujący sposób: najpierw podajemy numer normy, po nim po dwukropku umieszczamy rok jej wydania, a następnie podajemy jej nazwę. Dzięki temu, czytelnicy będą mieli łatwiejszy dostęp do informacji o określonej normie i będą mogli weryfikować jej treść w sposób bardziej efektywny.

Dokument patentowy

Jeśli w pracy naukowej lub innym tekście odwołujemy się do dokumentu patentowego, warto przestrzegać określonych zasad. W takim przypadku powinniśmy podać informacje na temat autora lub właściciela patentu, tytuł patentu oraz odpowiedzialność drugiego stopnia, np. nazwę instytutu, kraj lub urząd, który udzielił patentu. Ważne jest także, aby podać rodzaj dokumentu patentowego, np. opis patentowy, a także numer i datę wydania takiego dokumentu.

Wszystkie te informacje powinny być zawarte w opisie dokumentu patentowego w sposób klarowny i zgodny z przyjętymi standardami. Dzięki temu, czytelnik będzie miał łatwiejszy dostęp do informacji na temat opisywanego patentu i będzie mógł zweryfikować jego treść w sposób bardziej efektywny.

Tabele

Tabele należy projektować z uwzględnieniem formatu publikacji, który wynosi A4 oraz należy używać wyłącznie czerni i bieli, unikając stosowania kolorowego tła tabel. W pracy należy konsekwentnie stosować jeden wzór tabeli. Nad tabelą należy umieścić numer i tytuł tabeli, przy czym stopień pisma powinien być mniejszy o 1 punkt od stopnia pisma tekstu głównego, który wynosi 11 punktów. Po tytule tabeli nie należy stawiać kropki.

Przypisy do tabeli należy umieścić bezpośrednio pod nią. Stopień pisma przypisów powinien być mniejszy o 3 punkty w porównaniu ze stopniem pisma źródła (9 pkt).

Pod tabelą lub pod przypisami do tabeli należy umieścić zapis „Źródło: …” wraz z informacją o źródle danych, na przykład „Źródło: obliczenia własne autorki”. Stopień pisma tego zapisu powinien być mniejszy o 2 pkt w porównaniu ze stopniem pisma tekstu głównego (10 pkt).

Należy pamiętać, aby na końcu zapisu „Źródło: …” nie stawiać kropki.

W tekście tabeli należy stosować maksymalnie zwięzły sposób redagowania. Zestawienie danych w tabeli powinno być logiczne i zwięzłe, aby ułatwić czytanie i zrozumienie przedstawionych informacji.

Nie powinno się stosować innego formatowania tabeli niż siatka, a wszystkie linie siatki powinny mieć jednakową grubość. Dopuszcza się jednak specjalne formatowanie tekstu w główce lub boczku tabeli, pod warunkiem konsekwentnego stosowania go w obrębie jednej publikacji.

Obramowanie tabeli powinno się mieścić w obrysie tekstu. W przypadku konieczności sporządzenia mniejszej tabeli, powinna ona być wyśrodkowana względem tekstu.

Zaleca się, aby dane liczbowe w tabelach były wyrównane względem pozycji, na której znajduje się największa ilość cyfr. Jest to szczególnie ważne dla zapewnienia przejrzystości i łatwości odczytu dla czytelników.

Dodatkowo, obowiązuje wyrównanie danych względem jednostek, aby informacje prezentowane w tabeli były jednoznaczne i łatwe do zrozumienia.

W przypadku liczb posiadających więcej niż cztery cyfry, zaleca się grupowanie cyfr po trzy w celu poprawienia czytelności tabeli. W przypadku liczb czterocyfrowych, należy grupować cyfry jedynie wtedy, gdy są one umieszczone w kolumnach liczb, które posiadają więcej niż cztery cyfry. W tabelach nie powinno się pozostawiać pustych rubryk. W celu ujednolicenia interpretacji danych w tabelach, stosuje się pewne znaki umowne, takie jak pauza (oznaczająca brak występowania danego zjawiska), zero (oznaczające zjawisko, które występuje, ale w ilości mniejszej niż cyfry przedstawione w tabeli), kropka (oznaczająca całkowity brak informacji lub informacje niepewne), oraz znak „x” (oznaczający, że wypełnienie danej rubryki w tabeli jest niemożliwe lub niecelowe). W przypadku, gdy nie podaje się wszystkich składników sumy, stosuje się oznaczenie „w tym”.

Wykresy

Przy projektowaniu wykresów należy uwzględniać format, na którym będą prezentowane, np. format A4. Numer i tytuł wykresu powinny być zapisane nad samym wykresem, przy czym stopień pisma powinien być mniejszy o 1 punkt w porównaniu do stopnia pisma tekstu głównego, który wynosi 11 punktów. Pod samym wykresem, należy umieścić zapis „Źródło:…” (np. „Źródło: obliczenia własne autorki”), przy czym stopień pisma powinien być mniejszy o 2 punkty od stopnia pisma tekstu głównego, który wynosi 10 punktów. Warto zauważyć, że nie powinno się stawiać kropki na końcu tego zapisu.

Zaleca się, aby wykresy były sporządzane przy użyciu programów z pakietu Microsoft Office, takich jak Excel lub Microsoft Graph. Jest to polecane ze względu na to, że te programy oferują szeroki wybór narzędzi graficznych oraz funkcjonalności ułatwiających tworzenie przejrzystych i estetycznych wykresów. W konsekwencji, korzystanie z tych narzędzi może pomóc w uzyskaniu bardziej profesjonalnego wyglądu prezentacji danych, co może wpłynąć na efektywność i skuteczność przekazu informacji.

Jeśli wykresy są sporządzane w innym programie i wklejane jako rysunki do publikacji, to muszą one spełniać określone kryteria. Po pierwsze, minimalna rozdzielczość rysunku powinna wynosić 1200 dpi. Ponadto, rozmiar rysunku musi być dostosowany do formatu publikacji, a dane i opisy na wykresie muszą być zapisane odpowiednim krojem i stopniem pisma, w zależności od wymagań publikacji.

W przypadku publikacji czarno-białych, nie powinno się projektować kolorowych i trójwymiarowych wykresów, które mogą być nieczytelne. Zaleca się stosowanie wykresów czarno-białych (deseni) oraz jednowymiarowych. Nie należy stosować obramowań pola wykresu ani obramowań legendy, a także tła innego niż białe. Ponadto, nie powinno się powtarzać tytułu wykresu ani zapisu „Źródło:…” na obszarze kreślenia, co zapewni przejrzystość i czytelność wykresu.

Wzory

Przygotowywanie wzorów powinno odbywać się z dużą starannością ze strony autorów. Należy pamiętać, że w przypadku tekstów naukowych o tematyce matematycznej, fizycznej, chemicznej i innych, to na autorach oraz redaktorach naukowych spoczywa główna odpowiedzialność za techniczne przygotowanie materiałów, które zostaną dostarczone do wydawcy. W związku z tym, należy poświęcić szczególną uwagę technicznemu aspektowi przygotowywania wzorów, aby ich prezentacja była klarowna, zrozumiała i poprawna.

Najlepszym sposobem przygotowania wzorów matematycznych jest użycie edytora równań w programie Word. Podczas przygotowywania wzorów, ważne jest aby uwzględnić format przyszłej publikacji. Wszystkie elementy wzoru powinny być odpowiednio przeskalowane, zależnie od stopnia pisma tekstu głównego. Na przykład, dla stopnia pisma 11 punktów, domyślny rozmiar „normalny” powinien zostać zmniejszony z 12 punktów do 11 punktów, a domyślny rozmiar „indeks dolny/górny” – z 7 punktów do 6 punktów i tak dalej. W ten sposób można uzyskać klarowne i poprawne wzory matematyczne, które będą czytelne i zrozumiałe dla czytelnika.

Zgodnie z zaleceniami, jeśli wzory są opracowywane w innych programach, to należy przeskalować je zgodnie z punktem 2, a następnie dostarczyć w postaci pliku graficznego o rozdzielczości minimum 1200 dpi. Akceptowane są pliki graficzne w formatach takich jak tif, bmp lub jpg.

Ilustracje

Zgodnie z zaleceniami dotyczącymi formatowania publikacji naukowych, numer i tytuł ilustracji należy umieścić pod ilustracją, a stopień pisma powinien być mniejszy o 1 pkt od stopnia tekstu głównego. Zaleca się podanie źródła ilustracji, np. fotografii własnej, opisu bibliograficznego książki lub adresu witryny internetowej. W przypadku ilustracji pełniących funkcję informacyjną, powinien znajdować się podpis. Podpisy powinny być zwięzłe i jednolite w ramach całej publikacji. Należy rozpoczynać je dużą literą, a na końcu nie stawiać kropki (chyba że dotyczy to skrótu). Podpisy mogą być jednostopniowe, składające się z części zasadniczej. W przypadku ilustracji składających się z części zasadniczej i objaśnień szczegółowych (np. dla rysunków technicznych) należy po zasadniczej części opisu umieścić legendę, pisząc ją pomniejszoną czcionką. Każdy człon legendy należy oddzielić średnikiem.

Przykład:
a. Rys. 1. Schemat układu scalonego P – procesor; M – pamięć; I – interfejs b. Fot. 1. Widok z lotu ptaka na miasto c. Rys. 1. Schemat obwodu elektrycznego

Opracowując publikację, ważne jest, aby ilustracje były dobrze dobrane do typu publikacji, czy to czarno-białej, czy kolorowej. Ilustracje powinny mieć minimalną rozdzielczość 1200 dpi i odpowiednio dopasowany rozmiar do formatu publikacji. W przypadku, gdy w jednym rozdziale występuje wiele rodzajów ilustracji, każdy rodzaj powinien być oznaczony własną numeracją, na przykład „Rys. 1”, „Fot. 1”. Przykładem ilustracji, które mogą być wykorzystane w publikacji, są fotografie lub schematy, takie jak diagramy, wykresy, rysunki techniczne czy mapy. Ważne jest również, aby opisy i podpisy do ilustracji były czytelne, a kroje i style pisma dopasowane do reszty tekstu publikacji.

TAGI

TAGS: , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , 

Czytaj dalej: Formatowanie tekstu w pracach dyplomowych